siyah/beyaz

hayatım,
bir fotoğraf karesinden kesilmiş gibiydi
sanki..
..
kenarları kıvrılmış,
bir ucu koparılmış.
gülümsemelerden eser kalmamış,
gözyaşları ile ıslanmış,
ve köşeleri buruşmuş..
..
nerede olduğunu bilmediğim,
bir kare var ortada.
kim çekti,
nedendi.
bilemiyorum.
..
tıpkı bir fotoğraf gibi,
zamana zorla sıkıştırılmış gibiyim.
gözlerim yorgun..
..
hayata karşı,
sesimi yükseltmek istiyorum.
fakat;
o kadar yorgun hissediyorum ki.
niye..
neden konuşmalıyım ?
diyorum
sonrasında..
kayboluyorum…
..
yoruluyorum.
vücudum oyunlar oynuyor..
kapanıyor gözlerim..
..
deliriyorum..
binlerce düşünce arasında,
git-gel’ler arasında,
sürünüyorum..
..
alışıyorum..
yeni bir güne başlamanın,
ilk adımı gibi.
güzel bir uyku ile..
..
uyku….
..
aşk ile uyku,
o kadar benzer ki.
sanırım,
huzurun aradığı
tek ortak nokta bu.
..
uyku gibi,
aşk gibi.
huzur arıyor beden..
..
özelini arıyor.
kim olduğunu biliyor..
..
nefes alıyor onunla,
hayata açılan pencerede,
aynı noktaya bakıyor..
..
ve sonra,
kaybolup gidiyor..
..
hep,
olduğu gibi..
..
çünkü sesin değil,
sessizliğin insanlarıyız..
..
çığlıklarımız dışarıda değil,
içeride yankılanıyor..
bu yüzden sessizce izliyoruz,
hayatı,
olanları..
..
konuşmaya korkuyoruz,
eskiden beri.
..
uzaktan seyrediyoruz sadece..
tıpkı bir fotoğraf karesi gibi.
her yer yine,
siyah beyaz.