hayat dediğin şey,
o kadar kısa ve anlamsız ki.
kapkaranlık bi yolda,
tanımadığın bi caddede yürürken,
eğlenerek gitmek gibi..
..
görmüyoruz boşa geçen anlarımızı,
fark etmiyoruz..
kayıp giden insanları.
o kadar çok eğlenceliyiz ki.
insanlar ve zaman..
boşa akıp giden anlar.
unutmamızı sağlayan yalanlar.
sadece hüzünler bize kalanlar..
..
kayıp gidenler,
gözyaşlarıyla uğurlandı hep.
anlamadık insanları.
görmedi gözlerimiz..
konuşmak bile kısaca,
zor geldi hepimize.
çünkü yaşamakla meşgulüz hep.
umarsızca.
anlamsızca..
..
tanımasak bile birbirimizi.
bi gülümsemeyle uğurlanıyorsun.
sevgiyle kal.
bi sonbahardı gittiğinde, gökyüzü..
hiç bi şiirde kendimi bulmamıştım burda olduğu kadar.
konuşmak bile kısaca
zor geldi hepimize
çünkü yaşamakla meşgulüz hep
umarsızca,anlamsızca
Öğrendim ki…
Bütün sevdiklerinle iyi ayrılman gerek
Hangisi son görüşme olacak bilemiyorsun. demiş Ataol Behramoğlu. Ben de bu yıl buna çokca tanık oldum her seferinde kendimden bir parçayı uğurladım. Sevgiyle kalmalarını isterdim hep yanımda ama tanıdığımızı düşündüğümüz insanları bile ne kadar da tanımıyorduk dediğin gibi boşa geçti bir çok zamanımız… Ve,
Öğrendim ki…
Yüreğiniz ne kadar kan ağlarsa ağlasın
Dünya sizin için dönmesini durdurmuyor.